In relaties, bedrijfsleven en onderwijs!

Het werkwoord “proberen” is de naam werkwoord niet eens waard!
Want proberen werkt niet.
Met proberen bereik je niets.
Je probeert alleen maar.

“Ik ga het proberen!”                                                 

Een tennisleraar zei tegen zijn jonge leerling om elke dag minstens een uur te oefenen.
Braaf antwoordde de leerling: “Ik ga het proberen.”
De tennisleraar knikte en toen viel zijn tennisracket op de grond.
Hij bukte voorover om het op te rapen, maar greep er tien centimeter naast. Keer op keer greep hij tevergeefs naar zijn tennisracket.
De leerling stond met open mond ernaar te kijken.
De tennisleraar zag dat en daagde de leerling uit om het ook
eens te proberen.
De leerling liep naar het tennisracket, pakte het op en gaf het
aan zijn leraar.
Die, tot grote verassing van de leerling, het racket met een flinke zwaai weer op de grond gooide.
Waarop de leraar tegen de leerling zei: “Ik vroeg je niet om het racket op te pakken, ik vroeg je alleen om het te proberen!”

Wat is hier van te leren?

Wij vragen cliënten en cursisten vaak naar hun successen en hun mislukkingen!

Successen
Over successen vertellen ze soms tot in details hoe ze dat bereikt hebben.
In de vorm van: dat gebeurde en toen deed ik dat… Of: ik zag dat en mijn actie daarop was…
Het woord “proberen” komt bijna niet in hun verhalen voor.
Mislukkingen
Over mislukkingen vertellen ze vaak tot in details waarom het niet gelukt was.
Zoals: ik probeerde te stoppen met roken maar het lukte me niet… Of: ik heb echt geprobeerd vaker te sporten…
Het woord “proberen” komt hier vaker voor. En vaak als een excuus dat het niet gelukt is.

Op TV, radio, feestjes of bijeenkomsten met verhalen over successen en mislukkingen hoor je hetzelfde.

Onze conclusies hierover zijn:

Het woord “proberen” komt vaker voor in mislukkingen dan in successen.
En het woord “proberen” wordt vaak als excuus gebruikt.
Als het gaat om iets leren of iets bereiken, zijn er maar 2 opties!
Iets doen of niets doen.
Je gaat ervoor of niet.

Het verhaal van Sylvia

Silvia’s ouders zijn geen professionele muzikanten maar muziek hoort wel bij hun leven.
Vader speelt piano, moeder viool en hun zoon gaat voor gitaar én drummen.
Nakomertje Sylvia koos de piano.
Op 7-jarige leeftijd, na twee jaar pianoles, kon zij wel wat spelen, maar dat was alles.
Haar ouders en oudere broer riepen steeds als ze naar haar les ging: “Probeer het beter te doen!”
Maar Silvia had steeds minder plezier in pianospelen.
Haar ouders zagen het even aan en vroegen haar toen: “Wil je wel piano spelen?”
Haar antwoord was: “Ja, ik wil net als papa spelen.”
Zonder dat Silvia het wist spraken zij, hun zoon en pianolerares iets af.
Ze zouden het woord “proberen” niet meer gebruiken.
Als zij naar pianoles ging, werd er nu geroepen; veel plezier of doe de groeten aan de juf.
En de lerares zei dingen als; doe nu eens het volgende… deze keer ietsjes sneller…

Lang verhaal kort:
Het woord “proberen” kwam bijna niet meer voor.
Sylvia kreeg weer plezier in pianospelen en ging er zelfs op vooruit.

Daarom óók een oproep aan alle ouders:
Schrap het woord “proberen”!